Prezantim

Nuk me shkoi ndonjehere mendja

Se mund te behesha poet
Sepse ne tip s’kam qene i qete

Kam qene i shkathet capkene
Dy gur bashke
Si i thone fjales nuk i kam lene....

 E kujtoja poetin njeri kompakt e te matur

 Por jo te bisedes, dhe i muhabetit  te stergjatur

 Tani e kuptoi se kush eshte poeti

 Me nje bote te madhe e zemergjere sa deti.

 Thot dikush : 
“E c’eshte ne jete, te jeshe poet”?!

 Sepse gjithe diten mendjen vret

 Per ti dhene vargut, tonin e duhur

 Nje lloji si te thermosh balten e ta besh pluhur....

Jo nuk qenka kaq e lehte

Kjo do nje mendje shume te m’prehte

M’prehtesi mund te thot, se ka kushdo

Por me poetin nuk barazohet ajo.

Per poetin kjo eshte shume e thjeshte

Sepse e ka ne gjak, si i thone

Prandaj sa here qe i vjen frymezim
Ai menjehere krijon....

Dhe tani pyes veten time:
“A jam bere poet?”

Por ajo nuk me flete....

Sic duket kam akoma shume per te bere

Mbase  do te me duhet dhe nje jete e tere….

                                          

                                                   

                                              Shkurt .1990. Sopik.